Dziki bez czarny jest krzewem występującym powszechnie, zarówno w Europie, jak i Azji Zachodniej oraz Ameryce Północnej. W naszym kraju rośnie głównie w dzikich skupiskach, na obrzeżach lasów, zarośli czy rumowisk. Bywa również sadzony, z uwagi na swoje lecznicze oraz ozdobne właściwości. Krzew ten ma charakterystyczny, niezbyt przyjemny zapach, oraz imponujące rozmiary, a także piękne, białokremowe kwiaty zebrane w baldachokształtne kwiatostany oraz czarne owoce mające postać jagód. Okres kwitnienia bzu przypada od maja do czerwca, natomiast owocowanie – od sierpnia do września.

Lecznicze właściwości kwiatów bzu

Bez najczęściej rośnie w miejscach silnie nasłonecznionych. Surowcem leczniczym są kwiaty oraz owoce tej rośliny – należy jednak pamiętać, że kwiaty zbiera się na początku okresu kwitnienia, natomiast owoce – kiedy wszystkie są już dojrzałe. Bez jest rośliną leczniczą głównie na bogactwo składników odżywczych, jakie zawiera. Należą do nich m.in. witamina C, kwasy organiczne oraz cukry (obecne w kwiatach), witamina A, witaminy z grupy B, pektyny (w owocach). Zastosowanie bzu czarnego jest wielorakie.

Zastosowanie

W formie naparów lub nalewek może służyć jako: środek przeciwgorączkowy, napotny, moczopędny, przeczyszczający, natomiast w formie zewnętrznej (okładów, kompresów) – można go stosować na egzemy, owrzodzenia oraz do płukania jamy ustnej i gardła. Bez może być także używany w formie inhalacji, naparu kwiatowego, wywaru. Można zaopatrzyć się również w gotowe mieszanki do przyrządzania herbaty. Niestety – w myśl zasady, że gorzki lek najlepiej leczy – herbatki z bzu (mimo niezbyt ciekawego smaku i zapachu) dosładzać nie należy – aby nie zniwelować jej prozdrowotnych właściwości.